Beni kim itti?

Sevgili arkadaşım Dicle’nin bir sözünden etkilerek yazmak istedim.

Konfor alanlarıdır, öğrenmemizin önündeki engeller.

İlk yüzmeyi, ilk bisiklete binmeyi nasıl öğrendiniz?

Birisi sizi arkanızdan itip, siz de çırpıntınız mı? Bisikletin arkasında tutuyorum deyip, tutmayıp düştüğünüzü hatırladınız mı?

Güven duygusunun kaybolup, hatalarınız ile öğrendiğinizde, özgüveninizin arttığını unutunuz mu?

Sürekli olarak unutmayıp, hard diskinizi doldurduğunuz, RAM’inizi doldurup, işlem yapamaz duruma geldiğinizi hatırlıyor musunuz?

Artık restart etme ve hard diskinize format atma zamanı gelmiştir.

İşte sizi iten, ona güveninizin yitip, kendi özgüveninizi kazandırmayı seçiyorsa, buna öğretmen diyoruz.

Geribildirim alıp verebiliyorsanız, hatalarınızı konuşup, duygularınıza defrag ediyor, yeniden düzenliyorsanız, harddiskinizi formatlayıp, yeniden umut ile dolabiliyorsanız, bilgisayarınızı restart edip, yeniden başlayabiliyorsanız, işte olmuşsunuzdur.

Konfor alanınızdan çıkıp, yeni ufuklara kırmışsınızdır dümeni.

Yazma ve silme hızınız eşitlemiştir, hayatı dengelemişsinizdir.

Yeni şeyler yapabilebilme özgüvenine kavuşmuşsunuzdur.

Değişimin dönüşümün liderleri çiçek açmaya başlamıştır.

Kadınlar çiçektir. Hele o çiçek açanlar, kadın liderleriniz ise, değmeyin keyfinize.

Sevgili Ertur’un söylediği gibi, artık anlamışsınızdır, bir saatin dişlileri olduğumuzu ve kendimizin yavaşlamasının, sistemi yavaşlattığını, sonrasında da kendi kendimiz ile savaşımızın başladığını.

Kendi motivasyonumuzun ve çalışma hızımızın, organizmanın çalışma hızı olduğunu anladığınızı.

Bu farkındalık getirir iletişimi ve takım çalışmasını.

Bu farkındalıktır, takım üyelerinin birbirleri arasındaki empatiyi ve yardım duygusunu besleyen.

İşte bu duygudur ki takımı takım yapan.