Birbirimizin aynasıyız

Dünya’da hiçbir şey tesadüf değil.

Her birimiz birbirimize aynalık yapıyor ve karanlık ve aydınlık yüzlerimizi o ayna da görüyor.

Gördüğümüze isyan ediyor, bizde olanı farkedebiliyoruz. Bizde olmayanı fark etmiyoruz ve rahatsız etmiyor bizi.

O da insanın doyumsuzluğundan, egosundan geliyor.

Etkiketliyoruz. Çünkü o şekilde rahatlıyoruz. Birilerine asi diyoruz, birleştiklerinde isyan.

Ancak bilmiyoruz ki kendimizi görüyoruz etkiletlerin içerisinde. Kendi arzu ve yapamadıklarımızı kıskanıyoruz belki.

Bilmiyoruz ki, biz birbirimiz için yaratılmışız ve o aynaları birbirimize tutuyoruz. Yolumuzu bu aynalar ile buluyoruz.

Ancak aynalar zıt noktaları gösterir ya, işte o zıtlıkları görüyoruz. Sağımız, solumuz oluyor ama o yine biziz.

Kucaklamak istiyoruz bazen. Yapamıyoruz. Sol tarafımız, sağ tarafımız ile karışıyor. Öfkemiz zıtlıklarımızın içerisinde.

Zaman ve mekanın şahitleri olarak, birbirimizin sınavı olarak karşımıza çıkıyoruz. Kaderimiz oluyor kaderlerimiz. Kader ortağı oluyoruz.

Onu geçince, işaretleyince, etiketleyince problemlerimizin çözüleceğini düşüyoruz. Onun bir suret olduğunu anlamadan onu yok etmeye çalışıyoruz.

Suyun üstüne düşen gölgenin, suretin kendisini olduğunu unutarak. Onun ile savaşıyoruz.

Sonra onu başka bir kişiye odaklayıp, adresleyerek ve yok ederek. Ancak yok ettiğimiz kendimiziz.

Onun problem olduğunu ve yok edilmesi gerektiğine inanıyoruz. Ancak yok ettiğinde, onu yönetmek anlamına gelmediğini anlamamız güçleşiyor.

Biz kendimizde birbirimizi arayıp, birbirimizin sınavı oluyoruz. Biz birbirimize ayna oluyoruz.

Fark ediyoruz ki, birbirimizin sınavıyız, farkediyoruz ki tutulan ayna beni. gösteriyor. O zaman birlik olmayı, takım olmayı, sevmeyi, aşkı öğreniyoruz.

Primatlar gibi işaret edilen parmağa değil, işaret edilen yere bakıyoruz.

Öğreniyoruz ki, biz birbirimiz içiniz ve birbirimize ayna tutan yol arkadaşlarıyız.