Gerçekçilik
Her şey karşıtı ile vardır. Bir gerçeklik varsa, bunun karşısında da mutlaka bir şey vardır.
Esasında gerçekçilik sanat akımı olarak, 19. Yüzyılın ikinci yarısında romantizm akımına karşı ortaya çıkmıştır.
Gerçekçilik, toplulukları gerçekleri ile toplumların duyguları ve romantizm yer değiştirmiş, anlatımlarda gerçekçilik yer almaya başlamıştır.
Hayatın gerçeklerini öne sürer. Romantizme bir tepkidir. Aşırı duygusallık, nesnellik kazanmıştır.
Ancak aşırı gerçekçilikte, insanların duymak istemediği bir şey haline dönüşebilir. İnsanlar bu kadar gerçekçi hikayeler yerine, daha romantik hikayelere bağlanmak ister.
1839'da ortaya çıkan gerçekçilik akımı, toplum, saray, saray yaşantılarını, dini, seçkinleri olduğundan daha güzel gösterme çabasına karşı çıkmaktadır.
Algı yönetiminin yapıldığı yerde, gerçekçilik bir kabul edilmeyen bir gerçeklik olarak ortaya çıkar.
Gerçeklik bozulduysa da, bu konuda kimin doğru söylediği, kimin algı yönetimi yaptığı, kimin kredisinin kime göre belirlendiği gerçekliği ortadan kalkar. Terazi bozulmuşsa, ölçeceği şeyde yanlış olacaktır. O nedenle terazinin bozulduğu noktalarda, kredinizi de gerçekçilik ile yemeyin. Çünkü zaten doğru ölçmüyordur.
Gerçekliğin ortaya konulmasının amacı, romantikliğin yapaylığından kurtulmaktır. Oradan kurtulmak istemeyen, hatta ona aşık olmuş bir topluluğunuz varsa, gerçeklikte başka bir romantizm haline dönüşebilir.
Bugünün gerçekliği, bugünün işletmelerindeki ciro ve paradır. Eğer bu konuda size bir şey söylenmiyorsa, romantik vaadler daha da çoğalıyorsa, terazinizin tekrar ayarını yapmanızı öneririm.
Bu gerçeklik ile size bunu söyleyenlere de kulak vermenizi. Romantizm hepimiz için güzel olabilir. Kulağa hoş gelebilir, şiir gibi söylenir.
Bunun yanında bunları söyleyenlerde, tam bir centilmen olarak adlandırılır. Usul, adap biliyor diye el üstünde tutulabilir. İşi bilmek ile karıştırmamak gerekir. İş bilenin, kılıç kuşananındır.
Politikacıların, işi bildiğini söylememiz her zaman mümkün olmaz. Gerçekçilik ve romantizm arasındaki konuda algılardan ve algı yönetiminden kaynaklanır. Politikacılarınız, size onu yeni gerçeklik olarak sunmuşlar. Ancak bakmanız gereken, gerçek rakamlardır. Eğer gerçek rakamlar aynı şeyi söylemiyorsa, tekrardan düşünün.
Gerçekçilik, günlük yaşamın ve toplumların bilimsel bir nesnellik ile incelenmesi ve klinik bulguların nesnel bir bakış açısı ile ortaya konulmasıdır.
Gerçekliği bozan, çıkarlar mıdır? Gerçekliği bozanlar, sizin bunları dinlememe tutumunuz mudur?
Liderler gerçekleri duymak durumundadırlar. İkinci Dünya savaşı, gerçekleri duymak istemeyen liderler nedeniyle kaybedildi.
Churcill’in nasıl dinleme yaptığını aşağıdaki yazıda da anlatmışım.
Erişemez hedefler koyma artık çok daha moda. Halbuki işin özü akıllı hedefler koymak. Çok sevgili büyüğüm Sn. Rahmi Koç’un söylediği gibi. Hem akılcı, hem de gerçekçi.
Gerçekçilik, gerçekleri her şeyin önünde tutar. Günün sonu işletmeler, kar amacı güderler ve gerçekçilikleri bellidir. Politik romantizm ile yönetilmesi kısa sürer.
Gerçekçilik, objektif ve ön yargısızdır. Eğer yargılar ile karar veriliyor ise, zaten gerçekçilikten bahsedilmesi mümkün değildir.
Her şeyi nesnellik ile ortaya koyar. Nasihat etmezler. Algı yönetiminden ve abartıdan uzaktır.
Gerçekçilikten uzaklaşmak, romantik hedefler sizi yeni gerçeklere ulaştırmaz. Gerçeklikten koptuktan sonra, artık kendi istediğin romantik şeylerin olmasını istersin ancak onlar hiç olmaz. Sürekli bir hayal kırıklığı yaşarsın veya bunu konfor alanında farklı şekilde değerlendiren bir ortamdaysan, sürekli olarak devam edersin.
Ancak gerçekler, tüm gerçekçiliği ile ortadadır. Bir gün mutlaka karşılaşırsın. Romantik dünyadaki yargılamalardan bir gün uyanırsın.
